De geschiedenis van de waterkers gaat ver terug. De Latijnse naam voor de waterkers is Nasturtium officinalis. Deze naam is afgeleid van ‘natus’ (neus) en ‘tortus’ (kwellen), vanwege de sterke peperachtige geur van de waterkers die de neus ‘kwelt’.
Griekse generaals voedden meer dan duizend jaar voor Christus al hun troepen met waterkers om hun uithoudingsvermogen te versterken. De vader van de klassieke geneeskunde, de befaamde Griekse arts Hippocrates, liet 400 jaar voor Christus op het eiland Kos een kliniek bouwen nabij waterbronnen waarin waterkers werd gekweekt. De waterkers werd voor de genezing van diverse long- en bloedziekten gekweekt en ook om het bloed van de patiënten te zuiveren.
In het oude Egypte verwierf waterkers eveneens grote faam als gezondheidsproduct.
In 1581 schreef de Antwerpse botanicus Matthias de Lobel een kruidenboek waarin over de werking van waterkers tegen hete gezwellen (ontstekingen), sciatica (ischias), luie maag, gezichtsvlekken en hoofdschilfers werd geschreven.
Een nog grondiger studie naar waterkers deed de Mechelse plantkundige Dodonaeus in 1618. Hij beschreef in zijn Cruydeboek de gunstige werking bij klachten aan de luchtwegen, scheurbuik, nier- en blaasziekten. Citaat: ” Het doet de pisse rijzen en gemakkelijk doorstromen, verdrijft nierstenen, zuivert het bloed en geneest zweren”.
Vanaf de 17e eeuw tot nu worden er nog veel meer geneeskrachtige eigenschappen aan waterkers toegeschreven.